Toubab in Touba

Onzelievevrouwhemelvaart. Een uitgelezen moment om op pelgrimstocht te gaan naar Touba, het religieuze centrum van Senegal. De stad is gebouwd op een privédomein en geniet daardoor een bijzonder statuut. De Marabouts, de Sheiks en de Khaliefen (nooit goed begrepen hoe die rangorde in elkaar zit maar goed...) zwaaien er de plak, de staat heeft er niets te zeggen. Touba is streng Islamitisch: er mag niet gerookt noch alcohol geconsumeerd worden. U begrijpt het : helemaal op mijn lijf geschreven!

Eigenlijk is er maar 1 ding te zien in Touba, de moskee, maar die is dan ook redelijk indrukwekkend. Een minaret van 86 meter (de hoogste van West-Afrika), overal roze marmer uit Portugal en wit marmer uit Carrara, plaats voor 10000 gelovigen die kunnen bidden op zo'n 800 tapijten uit Antwerpen. Natuurlijk mocht ik niet echt binnenin de moskee, maar gids Amadou liet me toch al de rest zonder enig probleem zien. Amadou is zo een mens die de dingen neemt zoals ze zijn, en dus niet goed op mijn vragen wist te antwoorden: hoeveel Marabouts zijn er in Touba? "Oh veel." Hoeveel? "Oui oui, beaucoup beaucoup." Hoe wordt je Bay fall (dienaars van de marabouts die echt hun leven uit handen geven, te herkennen aan de vrolijke kleren en dreadlocks)? "Ah il y a beaucoup de Bay fall." Ok, en hoe wordt je het? "Ah comme ça".

De macht van Touba en haar confrérie, de Mouriden, is groot. Onze vrind President Wade is er "gepasseerd", wat zoveel wil zeggen als dat hij de goedkeuring van de stad nodig had voor zijn presidentschap, alle 'cars rapides' in Senegal, de witte busjes, zijn eigendom van en rijdende reclameborden voor de Mouriden, enz. MAAR! In die handige reisgidsjes lees je soms toch interessante kleine dingen. Ik liet Amadou dus achter in Touba en Touba achter mij, en zocht en vond de dissident, de revolutionair, de uit de boot springer, de enige echte uit Touba verbannen Marabout! De mens heet Omar, en heeft zo'n 50 kilometer buiten Touba zijn eigen gemeenschap (200 mensen) en moskee. Hij beweert te leven volgens de eerste marabout, Amadou Bamba. Zijn bayfalls roken marihuana, en werken constant aan de bouwstructuur, want die is namelijk gemaakt uit... stro! Dat maakt de gemeenschap meteen ook nogal kwetsbaar: af en toe steken tegenstanders de boel in brand.

Het contact met de Marabout was nogal grappig: ik moest mijn naam in het zand schrijven en letter per letter aanduiden. Dan gaf Omar uitleg: B stond voor "bonne vie", de R voor "retour", de A voor "Allah de almachtige", en de M voor "ministre dans le paradis".
Sindsdien is alles dolletjes.

Ba beneen...
.

Over teveel en te weinig testosteron

De laatste weken is het tot me doorgedrongen dat... jullie af en toe toch een blik op die blog werpen! Daarom nog een laatste post vooraleer ik terug voet zet op Belgische bodem. Ah Belgique belsik... afgezien van het weertje valt er weinig op af te dingen... Alsof de beschilderde pirogue na maanden op zee eindelijk de kust nadert. Gelukkig heeft de passagier een geldig paspoort.

Dakar heeft het niet gemakkelijk. De regen is niet al te hevig, maar zelfs de nieuwe infrastructuur kan het niet al te goed aan. Het gevolg is dat die dure nieuwe wegen soms volledig onder water staan. Gisteren een straat ingewandeld die vol stond met afvalwater. Enkele maten hadden geprobeerd de straat te mobiliseren: iedereen legt wat samen om de boel op te kuisen, maar niemand was geïnteresseerd. De 'hivernage' is zoals steeds ook een moeilijke periode omdat de prijzen stijgen. En dit jaar is alles uitzonderlijk duur... benzine, rijst, vis, elektriciteit. Gelukkig bespaart de elektriciteitsmaatschappij voor jou: elk dag urenlange coupures. Maar ik heb ontdekt dat ook gesmolten coco-ijscrème smaakt.

Twee weken geleden het laatste weekend van de Senegalese 'lutte' meegemaakt in het stadium Anta Diop. Enorme kerels met een vodje rond hun middel die elkaar ofwel op de grond trachten te gooien, ofwel uit de kring proberen duwen... een kruising tussen judo en sumo eigenlijk. Soms mag er ook gebokst worden, met de blote hand. Nogal een agressieve sport dus, en Senegalezen zijn er echt helemaal door begeesterd. Alleen sloeg het enthousiasme iets te ver door in het stadium, en begonnen hier en daar de toeschouwers op de tribunes... tja, op elkaars muil te slaan eigenlijk. Hooliganisme!

Even later kwam Griet dan langs voor een klein weekje, dankzij Air Senegal mocht ze nog een dagje langer blijven ook... wat attent! Het is 4 dagen Popenguine geworden. Huisje gehuurd op het strand.

Nog één anekdote dan. Sur un sujet particulier: homosexualiteit. Ik herinner me dat Ecuadoraanse homo's die zich publiekelijk uitten al eens van de malecón werden gekieperd, recht het water in. Hier in Dakar is de situatie niet veel beter. Ik had al gehoord van regelrecht racisme, ook bij jonge, goed opgeleide mensen, en dus legde ik de kwestie voor aan een collega. Niet de eerste de beste collega: een vrijgevochten, feministische vrouw van begin de dertig, die zelfs klachtenbrieven schrijft naar diensten of bedrijven waarvan ze vindt dat ze niet goed behandeld wordt (zo'n 95% van alle diensten en bedrijven hier). I love the woman! Nu, homosexuelen waren volgens haar "malades", "dégénérés", "handicapés".

Liefs, en misschien tot binnenkort.
.

Eerlijk

Ha in België is de zomervakantie begonnen! Op reis, festivals, terrasjes... Maar hier een andere sfeer: festivals en terrasjes zijn hier niet, en op reis... tja :) Nee, het regenseizoen begint, blijkbaar wat vroeger dan andere jaren, met hoge temperaturen en af en toe een buitje tot gevolg. Ook hier hebben scholieren vakantie, de studenten hebben al een half jaar niets te doen omwille van een staking. Ikzelf neem een beetje vakantie binnen 2 weken (Griet), en dan kom ik eind augustus een week naar België voor een BTC-seminarie! Kwestie van wat kleren te wassen...

Eergisteren gaven we een bbq voor de collega's (zo'n 14 man in totaal). Merguez en Youssou N'Dour, blijkbaar hadden ze niet meer nodig om uit hun dak te gaan! Er werd gedanst tot 10 u, toen een stroomonderbreking het feestje abrupt beëindigde. In elk geval voor herhaling vatbaar...

Vandaag nog iets raars meegemaakt, hoewel het misschien banaal zal overkomen. Ik wou een jeansbroek, die vanwege de scooter was opengescheurd ter hoogte van de bil, laten naaien, dus stak ik ze binnen bij het eerste het beste klerenwinkeltje in het centrum. Over de prijs zouden we discussiëren als ik ze zou ophalen. Vandaag dan haal ik ze op, en de man vraagt me hoeveel ik wil betalen. Normaal gezien is het de verkoper die de eerste prijs zegt, en ietwat van mijn melk gebracht probeer ik 5000 CFA, zo'n 8 euro. En nu, voor de eerste keer na exact 6 maanden in Senegal, waar we er continu door iedereen en overal worden opgelegd en waar iedereen ons om geld vraagt, zegt de man doodleuk: "dat is teveel". ... ? ... Hij geeft me 3000 CFA terug, en ik vertrek, totaal verbouwereerd. Thuis gekomen ontdek ik bovendien nog een briefje van 10.000 CFA in de achterzak. Er zijn nog eerlijke mensen in dit land...

up-dates

Dag mensen,

jep jep, tis weer een tijdje geleden... werk, werk en nog eens werk... Heeft iemand ooit een workaholic in mij gezien? Ikzelf alvast totaal niet, maar de laatste maand kwam ik toch dicht in de buurt... nu ja, workaholic ben je wellicht langer dan... een maand, en het is inderdaad al lang tijd om het wat rustiger aan te doen. U raadt het, zo ongeveer een maand...

Resultaat? Wel er is een nieuwsbrief en een website, check www.btcctb.org/westafrica. Kijk zeker eens naar het filmpje van één van onze micro-projecten, best confronterend.
Veel meer gedaan dan alleen dat hoor, maar ik hou het op 1 ding: een opleiding helpen organiseren voor de micro-projecten die dit jaar geselecteerd zijn. We houden ze twee keer, één keer in Dakar, vandaag en morgen, en later deze week in Kaolack.

Echt tof, een twintigtal mensen die elkaar van haar nog pluimen kennen, veel ambiance, veel kleine problemen, en veel goodwill om ze op te lossen. Tis voor mij ook eindelijk eens wat meer met mensen werken! En er komt meer van dat, want nu ik op de representatie even kan ademhalen ga ik de komende maanden de projecten helpen in hun communicatie... ziet er dus niet slecht uit.

Neemt niet weg dat, laten we het zeggen zoals het is, Senegal zeker ook zijn mindere kanten heeft. Ik had het de vorige keer over Saint-Louis, wel: tijdens het Jazz-festival, dat internationale aanspraken wil maken, en waar de helft van de bezoekers blank is, werd ik midden op straat opgepakt door een vijftal agenten in burger omdat ik een pintje vast had. Hup de combi in (geboeid dan nog), en op het politiekantoor onder loze bedreigingen een boete moeten betalen, van zo'n 9 euro... Pure corruptie. Het was niet het feit dat ik vond dat dat moet kunnen dat me zo frappeerde (integendeel, ik wil in dit steeds meer islamiserende landje geen problemen), wel de enorme agressiviteit waarmee ze te werk gingen. En dat maakt je wantrouwig. Als Wade op dezelfde manier het Israëlisch-Palestijns conflict gaat oplossen (alsof hij in zijn eigen land niet genoeg problemen heeft) komt er misschien nog een oplossing uit de bus ook.

Maar zo kan ik deze post niet afsluiten, wel? Positiever dan: onze scooter, waarmee we zo overal heen rijden zonder te moeten pingelen voor een taxi die naam a priori onwaardig, een tripje naar de Sine Saloum het komende weekend, en zonder twijfel de nummer 1: onze bbq, die al herhaaldelijk zijn dienst bewezen heeft!
Cheers!

Stories from Benin

Aangezien ik door herhaaldelijke stroomonderbrekingen de champions league finale door mijn neus geboord krijg – en met mij wellicht heel Sacré Coeur III, daar hebben we ons onlangs van verzekerd omdat we een geheel onschuldige vertraging hadden opgebouwd in het betalen van de factuur – kan ik evengoed iets schrijven voor de blog. Vooraleer ik doe alsof hij niet meer bestaat. En vooraleer de maand mei om is terwijl ik nog zoveel moet vertellen over de maand april. Time flies!

Zo was er een plezierreisje naar Benin: Griet gaan bezoeken, en de andere vrijwilligers (ze zijn met 5). Gelijkenissen? Veel zwarten in Benin. Nee serieus, redelijk veel. En net zoals hier veel luchtvervuiling, maar minder stof. Verschillen? Al de rest! Mensen gaan totaal anders met elkaar om dan in het assertieve Senegal, en dat vond ik eigenlijk prettig. Of de Beninezen dat ook prettig vonden is iets anders… ik ben hier zo gewend geraakt om van mij af te bijten dat ik hier en daar verschrikte reacties leek te zien… Ligt dat aan mij of aan de Senegalezen?

Na de markten van Cotonou afgeschuimd te hebben (het is er nogal wat goedkoper dan in Senegal) was het richting Natitingou; tja van Afrika moet je geen gemakkelijke dorpsnamen genre ‘Gent’ verwachten. Noord-Benin is dat. Het ligt in het groen en is omringd met heuvels… na 3 maanden Dakar was dat een verademing. Watervallen bezocht, apen, nijlpaarden, het uiterst zeldzame “ezelhert” en buffels gezien. En ja, aangevallen geweest door een olifant… Blijkbaar chargeren die beesten eerst een paar keren vooraleer ze echt aanvallen, maar het is best schrikken! Het ietwat schokkerige filmpje – nog nooit een voiture zo snel achteruit weten rijden – staat rechts.

Wat Benin betreft: we bezochten ook de enige plek waar werkelijk Amazones hebben bestaan: Abomey. Misschien beter bekend als het verschrikkelijke Dahomey: de voodoostad, de stad van de Beninese koningen, de bloedstad! En er was natuurlijk ook Griet. En ons Griet liep met haar schoenen doodleuk een heilige tempel binnen. En de tempelpriester kon daar niet om lachen, net zomin als de hele buurt trouwens die zich rondom ons in het priesterkamertje had gewurmd. En wij ook niet toen we hoorden dat er 150.000 Cfa (ongeveer 250 euro) van ons werd geëist om een reinigend voodoo-ritueel te houden… Uren onderhandelen brachten die prijs uiteindelijk tot op 15.000 Cfa, onder meer dankzij de ‘chef du village’ die er zelf nog 10.000 bovenop deed. Maar dat is zijn probleem.

Na Benin kwam mams op bezoek. En mams en ik hebben gerelaxed in Saint-Louis. Dat had ik per slot van rekening wel verdiend na al dat harde werk. En het weekend erna zat ik opnieuw in Saint-Louis, voor het internationaal jazz-festival. Met een klein probleempje ook, maar dat is voor de volgende keer. Bisous.

Op audiëntie bij de koning

Tja, dat heb je dan na bijna een maand vakantie. Verwaarlozing van mijn lezerspubliek. En een writer's block erbovenop. Of heb ik teveel te vertellen en weet ik niet waar te beginnen? Of was ik mijn publiek toch al kwijt vóór Antoine en ik begin april ontscheepten naar de Casamance? Ook best mogelijk. In elk geval: verwacht je de komende dagen en weken aan nieuwe posts, foto's en video's! Blijf achter je computer gekluisd! Blijf weg van terrasjes en barbeques! (Tenzij er wifi in de buurt is). Kortom: hou de blog opnieuw in het oog...

Ongeveer een maand geleden zaten we dus in de Casamance. De streek ligt in Zuid-Senegal, onder Gambia. Casa di Mansa: het huis van de koning. Of beter koningen; er zijn er een stuk of 7 denk ik. Nog altijd een beetje een risicogebied ook; al jaren is er een rebellengroep die er strijdt voor onafhankelijkheid; vorige week nog reed er een bus op een mijn. Maar wij gingen dus met de boot! Een laatste weetje: de Aline Sitoé Diatta is een gloednieuwe boot, nadat de Joola in september 2002 met 1800 man en een onbekend aantal muizen verging... meteen de grootste bootramp ooit, na de Titanic.

Fantastisch om het gebied binnen te varen, gevolgd door dolfijnen! Heb echt uren met mijn camera in de aanslag staan wachten om dé foto of hét filmpje te maken. Beter dan het filmpje rechts is me niet gelukt. De eerste dag hadden we enorm veel geluk: de chef du village van het dorpje Oussouye was overleden, dus heel het dorp ging feesten (de man was 84, en bij het overlijden van ouden van dagen wordt er gefeest...) Heel de avond werd er dus gedanst, vooral door de krijgers, met speer in de hand. Met geweerschoten en zelfs dynamietstaven zetten ze het feestgedruis wat kracht bij. Van zodra ik wat tijd heb load ik enkele filmpjes op.

Nadat we kennis hadden gemaakt met enkele locals tijdens en na het feest, werd onze volgende missie al snel duidelijk: een bezoek aan de koning! De audiëntie bij Siculumbaï Diedhiou, of kortweg Man, kon geregeld worden voor de verdachte prijs van 3 flessen rode wijn en 10 euro. Hij ontvangt zijn gasten buiten, op een klein open plaatsje in een bos net naast de hoofdweg: als je het niet weet dan rij je er zo voorbij. Het gesprek vlotte goed; ons blijken van respect werd aanvaard en onze vragen vlot beantwoord. De koning heeft zowel spirituele als meer aardse macht. Eigenlijk kan hij alles. Als er een conflict is in zijn koninkrijk komt hij tussenbeide met zijn bezemsteel, en de boel wordt onder zijn toeziend oog uitgepraat. Het moet wel een groot conflict zijn, want in principe mag de koning zijn paleis niet uit... Indrukwekkend! Misschien moet Leterme hier maar eens komen kijken om een oplossing te vinden voor BHV.

Een heel magische ontmoeting dus. Wij waren echt onder de indruk van zijn verschijning. Althans toch tot hij vertelde dat hij vroeger voor de Club Med werkte in Cap Skirring. Misschien heeft elke magie zijn vleugje banaliteit...

Getuigenis van een taxi-chauffeur

Hier een artikel dat een heel goed beeld geeft van de situatie in Dakar. De foto in het artikel is trouwens genomen vlak bij mijn huis, niet toevallig aan de voordeur van het Irin-bureau... de luiaards. Vorige week zondag werd hier betoogd tegen de stijgende voedselprijzen, een 20-tal mensen werden gearresteerd. Vooral prijzen voor brandstof en voedsel rijzen de pan uit; voor beide is Senegal niet toevallig bijna geheel afhankelijk van import. Benzine, fruit, groenten, vlees en vis zijn vaak gewoon even duur als in België. En de lonen liggen zo ergens tussen de 50 en 100 euro. In de rest van West-Afrika is het niet anders: eerder werd in de straten van Abidjan geprotesteerd; overal in de grote steden lijkt de spanning te stijgen...
Waar willen ze nu ook weer de automatische indexaanpassing afschaffen?
.

Samantha en Sabar Ring

"Iek ow van dansen en muziéék, eviva..." Net als ik in Hotel du Palais in Saint-Louis gezellig een pintje drink en een goed boek lees, knalt Samantha tegen mijn trommelvliezen. Gebracht door een zekere Robert, een onfrisse Obelix-achtige zestiger met bierbuik annex schuin over het hoofd gekamde lange manen, en geflankeerd door enkele ongeïnspireerde Senegalese muzikanten. Hiervoor ben ik dus naar Senegal gekomen. En nu ken ik ook de reden waarom Saint-Louis de belangrijkste vertrekplaats is voor bootvluchtelingen naar Europa: ze heet Robert.

Ik zoek dan maar een ander plekje om mijn zaterdagavond rustig door te brengen, het werd een kleine bar om de hoek waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Over die bar zelf valt weinig te vertellen (ze zag er een beetje uit als de binnenkant van een Zwitserse chalet), maar binnen de kortste keren maak ik er kennis met Cheikh en Bacari, twee grappige gasten in Reggae-outfit. De outfit was dan weer bedrieglijk: ze vertelden me namelijk trots dat ze "griots" waren. Terecht met trots! De griots waren vroeger de zanger-dichters aan de hoven van de koningen in West-Afrika, en bij uitstek de bewaarders van geschiedenis en mythes. Hun métier werd en wordt doorgegeven van vader op zoon: niemand kan zomaar op zichzelf griot worden.

Vandaag worden ze ingehuurd voor bruiloften, doopsels en begrafenissen, en vaak ook gevreesd om hun scherpe teksten - vooral dan voor het eerste en laatste type evenement. Het zijn over het algemeen percussionisten en kora-spelers (de Senegalese gitaar). Hoe dan ook, ik werd zeer vriendelijk uitgenodigd om de dag erna de 'tiep bou djeun', de nationale plat oftewel vis met rijst te komen eten. Een uitnodiging, zo had ik al eerder ondervonden, is niet 'eten en weg'. Je komt rond de middag toe en blijft de hele middag en liefst ook avond. Zeker vermits eten maken hier al snel zo'n 3 uur in beslag neemt. Ik hoef niet te vertellen dat het een geweldige namiddag was. Met een lading vers gekookte krabben als dessert. En toen ik vertrok hebben ze de laatste kopie van hun cd voor zichzelf op cassette overgenomen en me meegegeven... en dat voor muzikanten!

Op deze link kun je hen aan het werk zien (http://www.myspace.com/sabarring1, klik op het filmpje), samen met Franse jazzmuzikanten. Ze spelen op de sabar, een percussieinstrument dat wat kleiner is dan de djembé. De fusie klinkt heel speciaal en niet zoals de traditionele Senegalese muziek zoals ze ze ook spelen, maar het ritme en de dans zijn onmiskenbaar Senegalees! En geheel a-Samanthees...
.

TV Sénégalaise: L'infidelité

Voor het bovenstaande filmpje heb je wel een zeer goede internetverbinding nodig, het is mogelijk dat het te traag download...
.

Nieuwtje

Gisteren letterlijk op het nieuws gehoord (nationale televisie): "het tegengaan van ondervoeding gaat er ook voor zorgen dat minder mensen aids krijgen". ?! Zou die uitspraak niet te veroordelen zijn onder het internationaal recht? (wishfull thinking) Hopelijk komt er ooit zoiets als een Afrikaanse versie van onze wet tegen negationisme...
.

Rechts nieuwe foto's, van het Watersalon en van een weekendje Fadiouth: het schelpeneiland en tevens geboorteplaats van Léopold Senghor, de beroemde dichter-president.
En dan nog dit: vanaf middernacht paasmaandag onderneem ik een poging tot stoppen met roken. Stuur uw rouwkransen naar Sacré Coeur III 9882, Dakar.
.

Journée Mondiale de l'Eau

Wereldwaterdag. Ze zagen er snoezig uit, de zeehondjes. Daarom worden ze ook tentoongesteld natuurlijk; niemand denkt er immers aan met de kindjes naar een bassin vol waterratten te gaan kijken. Het water van die snoezige, veredelde waterratten wordt hergebruikt voor het bassin van de nijlpaarden. Of die het zouden appreciëren dat ze nu in het stinkende water van de zeehondjes moeten baden, vroeg ik me af. En ook of de zeehondjes, net voordat het water via pompen en buizen van eigenaar verandert, expres nog eens hun gevoeg doen, alleen om die zuiderse nijlpaarden wat te pesten. Of gewoon uit verveling. Wat wil je als je woont in de Antwerpse zoo in plaats van op de Waddeneilanden. Van buitenaf bekeken is het soms continu komkommertijd in België. In Mama Afrika leven 300 miljoen mensen zonder degelijke toegang tot drinkbaar water. Jaarlijks verbetert de toestand voor zo'n kleine tien miljoen onder hen. Het duurt dus wellicht nog een tijdje vooraleer de Afrikaanse kindjes hier naar snoezige waterdiertjes - ratten of andere - zullen gaan kijken.

De Wereldwaterdag is in Dakar in elk geval niet onopgemerkt voorbijgegaan. Overal in de stad hingen affiches, die weliswaar vochten om aandacht met de affiches voor de Islamitische conferentie eerder deze maand. Er was een hele conferentiezaal voorzien voor het Internationale Watersalon. En daar stond, tussen de vele stands van Duitse, Chinese en Belgische bedrijven, jawel hoor, een stand van PARPEBA, het grootste project van BTC in Senegal. Maar laat ik daar niet teveel over uitweiden. De inkom was namelijk veel interessanter. 'De inkom' zegt u? Inderdaad: een feestelijk uitgedoste fanfare, drie of vier dansgroepen, nog eens twee muziekgroepen die de fanfare vergezelden met hun tamtams, vuurspuwers (waterdag, weet u wel), een reus op stelten, en een lange rode loper voor... de president. Maar zelfs het feit dat de president zijn redelijk uitgemergelde kat stuurde en ook wel twee redelijk goedgevulde ministers mocht de feestvreugde niet deren. Er werd gedanst alsof hun leven ervan afhing! In Senegal is elke reden goed om te feesten... En het moet gezegd: de meeste Senegalezen hebben drinkbaar water. Althans redelijk drinkbaar. Een goede reden om te feesten denk ik zo.

SOS Stop Seksuele Terreur in Oost-Congo

Ach, u stond net op het punt me een pakje te sturen? Of wou u me even opbellen met de gsm?
Verspil uw geld niet, geef het liever aan het nieuwe hulpfonds voor slachtoffers van sexueel geweld in Oost-Congo! Maar liefst 60.000 vrouwen per jaar zijn er het slachtoffer van, duizenden moeten behandeld worden voor fistula, en meer dan de helft van de vrouwen in Kivu is zowiezo besmet met HIV.
Storten kan op: 000-3256971-02
Meer informatie vindt u op de website: http://www.sosoostcongo.be/

Attitude

Vermits ik hier werk rond en voor en over communicatie, valt alles wat daarmee ook maar enigzins te maken heeft me de laatste tijd ook op. Zo hangt er voor het bureau, aan de overkant van de straat, een enorme poster van El Hadji Diouf, de bekendste Senegalese voetballer. Hij staat erop in Italiaans kostuum, houdt zijn hand voor zijn kin en kijkt bedenkelijk in de lens, met als ondertiteling: "Dioufattitude". Nu wil het toeval dat Mr Diouf tijdens de Afrikacup, twee avonden voordat Senegal uitkwam tegen Zuid-Afrika, met zijn zatte botten werd gesignaleerd in een nachtclub in Dakar. Eén en al Dioufattitude.
De kranten hier zijn dan weer een schitterende bron van informatie. Vandaag in L'Observateur: een of andere gevaarlijke misdadiger - bij nader inzien een dief van brommers - is in Kaolack na een 'actieve' zoektocht van 1 jaar opgepakt. Verder liet de oppositie zich opmerken door een wetsvoorstel in te dienen tegen "les attentoires à la pudeur, au regard de nos moeurs et commis dans un endroit privé ouvert au public." Euh, un endroit privé ouvert au public? En waarover gaat het hier eigenlijk? Even verderop lees je: "les actes homosexuels, gestes, comportements impudiques ou contre nature ou utilisation d'image, de son ou autre procédés de quelque nature que ce soit commis par un individu envers un autre de même sexe." Take that gay society! Ah, doet er me aan denken, een ander hoofdartikel was getiteld (op de voorpagina): "Zoophilie à Mbour. Surpris sur une chèvre, le maniaque lynché par des bergers." Ik bespaar u de details.

Op het werk dan. Ik vraag aan een collega hoe ik inzicht kan krijgen in de gemeenschappelijke kalender op Outlook. Conversatie als volgt:
- Comment je peut m'adhérer au calendrier commun?
- Ah oui.. C'est facile, tu cliques sur calendrier.
- Ah non, ça ne marche pas. Il faut taper le nom du calendrier, car il ne le fait pas automatiquement.
- Ah?
- Tu connais pas le nom du calendrier par hasard?
- Oui oui, mais ça marche.
- ? Uh, non...
- D'accord, alors c'est bon...
En weg was de collega. Geen kalender op Outlook uiteraard.
Andere situatie: ik vraag vorige week aan de tuinman op het werk of hij het ziet zitten om de witte vliegjes op onze planten bij ons thuis onder handen te nemen met één of ander product. Geen probleem, tegen een kleine betaling, het zou voor volgende week zijn. Ik stel dinsdagavond voor. Maandag dan herinner ik hem eraan, hij kijkt me bijna dankbaar aan en bevestigt. Dinsdagavond geen spoor van hem te bekennen...
Woensdag dan: ik zie hem planten besproeien in de tuin op het werk, ga erheen en zeg goeiedag, krijg een groet terug, en wacht op een of andere uitleg, een vraag, iets. In de plaats daarvan draait hij zich om en blijft geduldig de planten besproeien.
Ze zitten vol witte vliegjes.
.

Kaolack

Hallo!
Voor jullie denken dat ik hier een al te gezellig leventje leid: er wordt hier ook hard gewerkt. Eind vorige week stond een missie naar Kaolack op het programma, om er de 2 grootste projecten
van BTC in Senegal
te bezoeken. Kaolack ligt schuin rechts (;) van Dakar, op zo'n paar honderd kilometertjes... die zó werden overbrugd door onze 4x4, vakkundig bestuurd door Cher, chauffeur en ex-korporaal van het Senegalese leger.
Verder is de man van nature zeer zachtaardig, en heeft hij in tegenstelling tot de andere chauffeur, Ousman, genoeg aan één vrouw.

BTC heeft zijn projecten in Senegal 'geconcentreerd', zowel wat betreft de regio als wat betreft de inhoud. De regio waar BTC het meest in investeert is de "bassin arachidier", bekend voor zijn arachidenoten, hoewel de oogst de laatste tien jaar wegens de grote droogte in elkaar is gestort. Het eerste project draait rond gezondheid, en probeert in 2 regio's een systeem van basisgezondheidszorg uit te bouwen. Tegelijk wordt de bevolking gesensibiliseerd rond familiale planning, tijdig bezoek aan de dokter bij zwangerschap (vrouwen of meisjes wachten daar al te vaak mee tot ze 6 of 7 maanden ver zijn!) mutualiteiten uitgebouwd, apotheken geïnstalleerd enz. Niet altijd simpel! Zeg maar eens aan de Senegalezen om hun aantal kinderen te beperken, of dat ze moeten betalen voor gezondheidszorg vóórdat ze ziek worden!

Het tweede project is één van de grootste projecten van BTC ter wereld, dat erop gericht is om meer dan 300.000 mensen van drinkbaar water te voorzien. Jep, de klassieke ontwikkelingssamenwerking: putten graven! Maar niet alleen dat, ook watertorens om het water tijdelijk in op te slaan, een enorm netwerk van waterkranen (fonteintjes), en het organiseren van de bevolking zodat ze zelf zouden kunnen instaan voor het onderhoud, dankzij de prijs die voor het water wordt betaald. Alleen, het water daar is vaak zeer zout, en zit vol fluor. Dezelfde fluor als die in uw tandpasta. Fluor is giftig, maar kan geen kwaad in kleine hoeveelheden. Maar vermits er daar zoveel van aanwezig is in het drinkwater tast het de tanden aan! Veel mensen hebben er dus juist rotte, zwarte tanden. Nu proberen ze daar het water te zuiveren zonder dat het de kostprijs al te veel omhoogduwt. Per slot van rekening houdt dit project op eind dit jaar, en moeten ze het zelf verder zien te rooien.

Ikzelf heb er interne vergaderingen gehouden met de mensen van het project en de 2 vrijwilligers die voor de projecten werken rond communicatie. En er mag wat gecommuniceerd worden! Het gaat per slot van rekening om bijna 25 miljoen euro voor de 2 projecten samen... slik! Volgende week donderdag en vrijdag mag ik er opnieuw naartoe... hopelijk verkiezen de malariamuggen nog steeds de locals...

Ile de Gorée

Ha beste lezer!

Toegegeven, het is even stil geweest op de blog, maar ik ben dan ook behoorlijk in de weer geweest! Eerst even de toerist uithangen - 'ah, doe ik dat anders dan niet' hoor ik sommigen denken, meerbepaald sommigen uit de Zamanstraat, die overigens perfect kunnen meepraten over het toerisme in al zijn facetten, zeg maar het klazen en sjaken - wel nee dus. Het gaat hier om het meest pure, zuivere toerisme in al zijn schoonheid. Dat soort toerisme dat jaren expertise vergt van de beoefenaar. Noem het gerust plat toerisme.

Een zonnig weekend of twee geleden kregen we bezoek van 2 vrijwilligsters uit Kaolack die wat verfrissing zochten in Dakar, en meerbepaald in zijn diepe wateren. Duiken dus! Zo'n kans kon ik niet laten liggen. Duikpak aan, en met de neus in de wind op volle snelheid richting de steile rotsen van het Île de Gorée. Zalig! Vooral de Lot, een grote blauwe dikkopvis (ter grootte van een mensenhoofd met koeienogen - een betere beschrijving schiet mij niet te binnen) bleek veelvuldig aanwezig en zelfs aaibaar... Een fotootje in duikpak volgt misschien later, dan kan u ook eens lachen.


S'avonds dan een feestje ter ere van de nieuwe eerste secretaris. Belgische bieren! Lekkere hapjes! Vaya con dios! Een proper huisdier (hond)! Aan al het voorgaande (behalve de hond) hebben we ons uiteraard tegoed gedaan. (Vlnr: Josti, ik, Emilie, Antoine)

De volgende dag dan het fameuze slaveneiland zelf bezocht... île de Gorée dus. Het eerste dat we zagen toen we aan land kwamen was een groot plakkaat van BTC. Blijkbaar betaalde BTC er enkele jaren geleden een milieuproject. Op het eiland ook even binnengesprongen bij iemand die we kenden van de wolofcursus, een Franse regisseuse die met een Senegalese kunstenaar een oud Portugees fort omgetoverd heeft tot woonst/atelier.

Prachtig als je het mij vraagt. Ze vissen uit hun venster... (klazen en sjaken Zamanstraat?) Dan naar het slavenhuis, meer een symbool voor de wereldwijde slavenhandel vermits het belang van Gorée in de slavenhandel eerder beperkt bleef. Als je er wat langer rondloopt merk je trouwens dat het eilandje omzoomd is met verschillende, volledig vervallen slavenhuizen.

Zie ook de nieuwe foto's rechts...

Dieu vous récompensera...

Nagadev? Comment ça va? Ñungifi - Nous allons bien ici! Vandaag en gisteren bezochten we enkele microprojecten... kortweg MIP's genoemd. Die hebben niet direct iets te maken met microfinanciering hoor. Waarmee dan wel? Mensen, kleine bedrijfjes of organisaties schrijven een dossiertje, dat ze indienen bij de ambassade: zij heeft de bevoegdheid en maakt de eerste selectie. De opvolging is dan weer voor BTC. Er wordt enkel financiële steun gegeven, maar die maakt soms een wereld van verschil. De MIP's zijn dan ook populair: jaarlijks krijgen ze daar zo'n 200 dossiertjes binnen, waarvan er dit jaar 22 werden weerhouden. 5 daarvan bevinden zich in Dakar, en vrijdagochtend zullen we ze allemaal uitgebreid bezocht hebben, een beetje in afwachting van het grote werk volgende week (het grote waterproject in Kaolack!)

Ontwikkeling kan vaak heel simpel zijn. In enkele straten van Dakar Ponty, een zeer arme buurt die voornamelijk bestaat uit migranten, hebben de buurtbewoners zich verenigd. Er is een schooltje voor een 100-tal kinderen die les krijgen van vrijwilligers uit de buurt, er is technisch onderwijs (taxi's herschilderen, auto's repareren, lassen, enz.) en ateliers waar speelgoed en meubilair wordt gemaakt van gerecycleerd afval. U mag altijd een zak flessendoppen of kroonkurken opsturen, ze worden goed besteed!

België heeft enkel geld gegeven voor professionele machines, in totaal voor zo'n 12.000 euro. Maar wat voor machines! Aliou Camara zei over de 'compresseur': "On rêvait de cette machine, on se disait qu'on la pourrait jamais acheter. Mais c'était comme la pluie: tout à coup elle était là." Met als gevolg: meer klanten, meer inkomsten, meer werk, meer geld voor de hele buurt.

Zoals één van de formateurs zei die morgen: "Quand vous plantez un arbre, dont les gens mangent les fruits, Dieu vous récompensera."

Wist je dat?

- de moderne mier zich in huis begeeft via kranen, stopcontacten, en airconditioning...
- de strijd voorlopig nog niet is gestreden, en het voorlopig 1435 tegen 0 is... voor mij...
- de moderne kakkerlak op zijn rug gaat liggen en doet of hij dood is...
- wij misschien de moderne kakkerlak ten ongepaste tijde wakker maken natuurlijk...
- kuisvrouwen niet altijd even bekwaam zijn in het strijken, vooral dan als ze een glazen tafel gebruiken als strijkplank...
- we volgende week eindelijk op missie gaan naar Kaolack!
- we nu woensdag en donderdag kleine projecten bezoeken in Dakar...
- we de kosten voor de glazen tafel dan maar hebben afgeschoven op het immobiliënkantoor...
- we op het strand verse vis, inktvis en gamba's gekocht hebben om de hele buurt te voeden...
- die vis nogal moeilijk te fileren is als je vingers in de weg zitten...
- je op de bus niet kan betalen met 2000 CFA en een grande maman zonder pardon voor ons betaalde...
- ik mijn fototoestelkabel thuis ben vergeten en u tracht te vermaken met wist je datjes...
- we zaterdagavond aan de ingang van een bar dachten dat er motorolie uit een geparkeerde auto liep...
- de eigenaar de zanger bleek te zijn van Orchestra Baobab... Rudi Gomis...
- Orchestra Baobab na een kortstondige verwarring toch dezelfde groep bleek te zijn als L'Orchestre Baobab...
- U zich gerust mag schamen als u hen niet kent...
- Die mannen in Carnegie Hall hebben gespeeld!!! Met Ibrahim Ferrer hebben gespeeld!!!
- U dus op die foto zult moeten wachten tot de volgende keer ;)

Champ de cours: leeuwenspel!

Onder het motto 'de boog kan niet altijd gespannen staan' (en dat was vorige vrijdag wel degelijk het geval) besloten Antoine (mijn collega-vrijwilliger en colloc.) en ik zaterdag een uitstapke te maken naar het eiland Ngor, in een ijdele poging die toebab-huid van ons af te gooien. Zoals ik al zei, ijdel. Het eilandje lag juist voor de kust, mooi strand, teveel toebabs. Terug aan de overkant, in de gelijknamige wijk (Ngor), stootten we op een braakliggend terrein met enkele honderden kinderen en pubers die over het plein uiteen zwermden zoals een kudde Waalse politici die de belastingscontroleur over de vloer krijgen.

De twee toebabs gooien zich er dus midden in, en staan plotseling oog in oog met een dreigend brommende bodybuilder, helemaal verkleed en geschminkt...

De gasten rond ons maken dat ze weg zijn, en wij... bon, ik heb Antoine nog nooit zo snel zien lopen. Aah les blancs dans l'Afrique des sauvages! Het bleek om een "champ de cours" te gaan, een spel waarbij enkele mannen zich verkleden als leeuwen - of leeuwinnen, te herkennen aan de jurk en de tanga, strakke Senegalese humor - en kinderen beetgrijpen en hen in het midden "gevangen" zetten. Omstaanders konden hen met bonnetjes vrijkopen voor 200 CFA, das zo'n 35 cent.

We kochten er natuurlijk een aantal vrij. Heel de tijd klonken er Djembe's... als ik me nog niet in Afrika voelde, dan was het toen wel degelijk van dadde! Niet slecht om een zaterdagmiddag te vullen.

Op de terugweg naar Sacré Coeur, onze wijk die een stuk dichter naar het centrum ligt, stootten we op de "concurrentie": European Commission, en USAID, de laatste een enorm complex verscholen achter hoge muren, het spijt me, maar foto's maken was verboden. Ik kijk al uit naar hun opendeurdag.

Aangekomen !

Salaamaalekum!!!
Brussels Airlines heeft werkelijk vanalles te bieden, zoals bijvoorbeeld een onvoorziene détour langs Monrovia (hoofdstad van Liberia) en Banjul (hoofdstad van Gambia, het kleine landje in Senegal)... en zo kwam het dat een tripje van 6 uur plotseling 13 uur werd!! Allemaal om 2 techniciens af te zetten om een defect en geheel passagierloos vliegtuig in Monrovia te repareren. Dank u Brussels Airlines.
Zo kwam het dat het eerste wat ik van zwart-Afrika te zien kreeg een grote witte VN-tent was, vervolgens enkele VN-vliegtuigen en tientallen helicopters, en tenslotte enkele honderden VN-blauwhelmen... Liberia is dat landje met de vele diamanten, lieve jongens zoals ex-president Charles Taylor, en een paar burgeroorlogen in zijn recente geschiedenis. Vandaar dus de blauwhelmen.
Hoe dan ook, goed aangekomen in Dakar!! Drukke stad, oogt modern, veel stof, veel verkeer en dus vééél luchtvervuiling, en veel meer fraais! Ons huis ligt in een iets rustigere wijk, niet te ver van het werk (voorlopig pendelen we met een taxi, maar we zouden fietsen krijgen - vandáár dus dat ik mijn internationaal rijbewijs op voorhand heb aangevraagd). In elk geval lijkt fietsen me hier een klein avontuur!
In ons huis is 3 dagen gewerkt: schilderen, nieuw meubilair, nieuwe bedden, airconditioning in de slaapkamers (absoluut indispensable in de zomer), en tenslotte volledig onderhanden genomen door onze allervriendelijkste kuisvrouw "Mam". (Mams, dat is haar echte naam hoor). We genieten eveneens van het gezelschap van enkele enorme pluchen beren! Ik ga natuurlijk niet alles in één keer vertellen (zoals over onze deelname aan het grote "leeuwenspel"), deze blog moet nog wat fun blijven ook!!!

In elk geval, steek mijn blog in je favorieten, en ga er af en toe eens kijken!

PS: Ik ben altijd bereikbaar op bram.riems@gmail.com, of indien u geld teveel heeft op: 00221/777.37.04.14