Toubab in Touba

Onzelievevrouwhemelvaart. Een uitgelezen moment om op pelgrimstocht te gaan naar Touba, het religieuze centrum van Senegal. De stad is gebouwd op een privédomein en geniet daardoor een bijzonder statuut. De Marabouts, de Sheiks en de Khaliefen (nooit goed begrepen hoe die rangorde in elkaar zit maar goed...) zwaaien er de plak, de staat heeft er niets te zeggen. Touba is streng Islamitisch: er mag niet gerookt noch alcohol geconsumeerd worden. U begrijpt het : helemaal op mijn lijf geschreven!

Eigenlijk is er maar 1 ding te zien in Touba, de moskee, maar die is dan ook redelijk indrukwekkend. Een minaret van 86 meter (de hoogste van West-Afrika), overal roze marmer uit Portugal en wit marmer uit Carrara, plaats voor 10000 gelovigen die kunnen bidden op zo'n 800 tapijten uit Antwerpen. Natuurlijk mocht ik niet echt binnenin de moskee, maar gids Amadou liet me toch al de rest zonder enig probleem zien. Amadou is zo een mens die de dingen neemt zoals ze zijn, en dus niet goed op mijn vragen wist te antwoorden: hoeveel Marabouts zijn er in Touba? "Oh veel." Hoeveel? "Oui oui, beaucoup beaucoup." Hoe wordt je Bay fall (dienaars van de marabouts die echt hun leven uit handen geven, te herkennen aan de vrolijke kleren en dreadlocks)? "Ah il y a beaucoup de Bay fall." Ok, en hoe wordt je het? "Ah comme ça".

De macht van Touba en haar confrérie, de Mouriden, is groot. Onze vrind President Wade is er "gepasseerd", wat zoveel wil zeggen als dat hij de goedkeuring van de stad nodig had voor zijn presidentschap, alle 'cars rapides' in Senegal, de witte busjes, zijn eigendom van en rijdende reclameborden voor de Mouriden, enz. MAAR! In die handige reisgidsjes lees je soms toch interessante kleine dingen. Ik liet Amadou dus achter in Touba en Touba achter mij, en zocht en vond de dissident, de revolutionair, de uit de boot springer, de enige echte uit Touba verbannen Marabout! De mens heet Omar, en heeft zo'n 50 kilometer buiten Touba zijn eigen gemeenschap (200 mensen) en moskee. Hij beweert te leven volgens de eerste marabout, Amadou Bamba. Zijn bayfalls roken marihuana, en werken constant aan de bouwstructuur, want die is namelijk gemaakt uit... stro! Dat maakt de gemeenschap meteen ook nogal kwetsbaar: af en toe steken tegenstanders de boel in brand.

Het contact met de Marabout was nogal grappig: ik moest mijn naam in het zand schrijven en letter per letter aanduiden. Dan gaf Omar uitleg: B stond voor "bonne vie", de R voor "retour", de A voor "Allah de almachtige", en de M voor "ministre dans le paradis".
Sindsdien is alles dolletjes.

Ba beneen...
.

Over teveel en te weinig testosteron

De laatste weken is het tot me doorgedrongen dat... jullie af en toe toch een blik op die blog werpen! Daarom nog een laatste post vooraleer ik terug voet zet op Belgische bodem. Ah Belgique belsik... afgezien van het weertje valt er weinig op af te dingen... Alsof de beschilderde pirogue na maanden op zee eindelijk de kust nadert. Gelukkig heeft de passagier een geldig paspoort.

Dakar heeft het niet gemakkelijk. De regen is niet al te hevig, maar zelfs de nieuwe infrastructuur kan het niet al te goed aan. Het gevolg is dat die dure nieuwe wegen soms volledig onder water staan. Gisteren een straat ingewandeld die vol stond met afvalwater. Enkele maten hadden geprobeerd de straat te mobiliseren: iedereen legt wat samen om de boel op te kuisen, maar niemand was geïnteresseerd. De 'hivernage' is zoals steeds ook een moeilijke periode omdat de prijzen stijgen. En dit jaar is alles uitzonderlijk duur... benzine, rijst, vis, elektriciteit. Gelukkig bespaart de elektriciteitsmaatschappij voor jou: elk dag urenlange coupures. Maar ik heb ontdekt dat ook gesmolten coco-ijscrème smaakt.

Twee weken geleden het laatste weekend van de Senegalese 'lutte' meegemaakt in het stadium Anta Diop. Enorme kerels met een vodje rond hun middel die elkaar ofwel op de grond trachten te gooien, ofwel uit de kring proberen duwen... een kruising tussen judo en sumo eigenlijk. Soms mag er ook gebokst worden, met de blote hand. Nogal een agressieve sport dus, en Senegalezen zijn er echt helemaal door begeesterd. Alleen sloeg het enthousiasme iets te ver door in het stadium, en begonnen hier en daar de toeschouwers op de tribunes... tja, op elkaars muil te slaan eigenlijk. Hooliganisme!

Even later kwam Griet dan langs voor een klein weekje, dankzij Air Senegal mocht ze nog een dagje langer blijven ook... wat attent! Het is 4 dagen Popenguine geworden. Huisje gehuurd op het strand.

Nog één anekdote dan. Sur un sujet particulier: homosexualiteit. Ik herinner me dat Ecuadoraanse homo's die zich publiekelijk uitten al eens van de malecón werden gekieperd, recht het water in. Hier in Dakar is de situatie niet veel beter. Ik had al gehoord van regelrecht racisme, ook bij jonge, goed opgeleide mensen, en dus legde ik de kwestie voor aan een collega. Niet de eerste de beste collega: een vrijgevochten, feministische vrouw van begin de dertig, die zelfs klachtenbrieven schrijft naar diensten of bedrijven waarvan ze vindt dat ze niet goed behandeld wordt (zo'n 95% van alle diensten en bedrijven hier). I love the woman! Nu, homosexuelen waren volgens haar "malades", "dégénérés", "handicapés".

Liefs, en misschien tot binnenkort.
.