Getuigenis van een taxi-chauffeur

Hier een artikel dat een heel goed beeld geeft van de situatie in Dakar. De foto in het artikel is trouwens genomen vlak bij mijn huis, niet toevallig aan de voordeur van het Irin-bureau... de luiaards. Vorige week zondag werd hier betoogd tegen de stijgende voedselprijzen, een 20-tal mensen werden gearresteerd. Vooral prijzen voor brandstof en voedsel rijzen de pan uit; voor beide is Senegal niet toevallig bijna geheel afhankelijk van import. Benzine, fruit, groenten, vlees en vis zijn vaak gewoon even duur als in België. En de lonen liggen zo ergens tussen de 50 en 100 euro. In de rest van West-Afrika is het niet anders: eerder werd in de straten van Abidjan geprotesteerd; overal in de grote steden lijkt de spanning te stijgen...
Waar willen ze nu ook weer de automatische indexaanpassing afschaffen?
.

Samantha en Sabar Ring

"Iek ow van dansen en muziéék, eviva..." Net als ik in Hotel du Palais in Saint-Louis gezellig een pintje drink en een goed boek lees, knalt Samantha tegen mijn trommelvliezen. Gebracht door een zekere Robert, een onfrisse Obelix-achtige zestiger met bierbuik annex schuin over het hoofd gekamde lange manen, en geflankeerd door enkele ongeïnspireerde Senegalese muzikanten. Hiervoor ben ik dus naar Senegal gekomen. En nu ken ik ook de reden waarom Saint-Louis de belangrijkste vertrekplaats is voor bootvluchtelingen naar Europa: ze heet Robert.

Ik zoek dan maar een ander plekje om mijn zaterdagavond rustig door te brengen, het werd een kleine bar om de hoek waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Over die bar zelf valt weinig te vertellen (ze zag er een beetje uit als de binnenkant van een Zwitserse chalet), maar binnen de kortste keren maak ik er kennis met Cheikh en Bacari, twee grappige gasten in Reggae-outfit. De outfit was dan weer bedrieglijk: ze vertelden me namelijk trots dat ze "griots" waren. Terecht met trots! De griots waren vroeger de zanger-dichters aan de hoven van de koningen in West-Afrika, en bij uitstek de bewaarders van geschiedenis en mythes. Hun métier werd en wordt doorgegeven van vader op zoon: niemand kan zomaar op zichzelf griot worden.

Vandaag worden ze ingehuurd voor bruiloften, doopsels en begrafenissen, en vaak ook gevreesd om hun scherpe teksten - vooral dan voor het eerste en laatste type evenement. Het zijn over het algemeen percussionisten en kora-spelers (de Senegalese gitaar). Hoe dan ook, ik werd zeer vriendelijk uitgenodigd om de dag erna de 'tiep bou djeun', de nationale plat oftewel vis met rijst te komen eten. Een uitnodiging, zo had ik al eerder ondervonden, is niet 'eten en weg'. Je komt rond de middag toe en blijft de hele middag en liefst ook avond. Zeker vermits eten maken hier al snel zo'n 3 uur in beslag neemt. Ik hoef niet te vertellen dat het een geweldige namiddag was. Met een lading vers gekookte krabben als dessert. En toen ik vertrok hebben ze de laatste kopie van hun cd voor zichzelf op cassette overgenomen en me meegegeven... en dat voor muzikanten!

Op deze link kun je hen aan het werk zien (http://www.myspace.com/sabarring1, klik op het filmpje), samen met Franse jazzmuzikanten. Ze spelen op de sabar, een percussieinstrument dat wat kleiner is dan de djembé. De fusie klinkt heel speciaal en niet zoals de traditionele Senegalese muziek zoals ze ze ook spelen, maar het ritme en de dans zijn onmiskenbaar Senegalees! En geheel a-Samanthees...
.

TV Sénégalaise: L'infidelité

Voor het bovenstaande filmpje heb je wel een zeer goede internetverbinding nodig, het is mogelijk dat het te traag download...
.