Stories from Benin

Aangezien ik door herhaaldelijke stroomonderbrekingen de champions league finale door mijn neus geboord krijg – en met mij wellicht heel Sacré Coeur III, daar hebben we ons onlangs van verzekerd omdat we een geheel onschuldige vertraging hadden opgebouwd in het betalen van de factuur – kan ik evengoed iets schrijven voor de blog. Vooraleer ik doe alsof hij niet meer bestaat. En vooraleer de maand mei om is terwijl ik nog zoveel moet vertellen over de maand april. Time flies!

Zo was er een plezierreisje naar Benin: Griet gaan bezoeken, en de andere vrijwilligers (ze zijn met 5). Gelijkenissen? Veel zwarten in Benin. Nee serieus, redelijk veel. En net zoals hier veel luchtvervuiling, maar minder stof. Verschillen? Al de rest! Mensen gaan totaal anders met elkaar om dan in het assertieve Senegal, en dat vond ik eigenlijk prettig. Of de Beninezen dat ook prettig vonden is iets anders… ik ben hier zo gewend geraakt om van mij af te bijten dat ik hier en daar verschrikte reacties leek te zien… Ligt dat aan mij of aan de Senegalezen?

Na de markten van Cotonou afgeschuimd te hebben (het is er nogal wat goedkoper dan in Senegal) was het richting Natitingou; tja van Afrika moet je geen gemakkelijke dorpsnamen genre ‘Gent’ verwachten. Noord-Benin is dat. Het ligt in het groen en is omringd met heuvels… na 3 maanden Dakar was dat een verademing. Watervallen bezocht, apen, nijlpaarden, het uiterst zeldzame “ezelhert” en buffels gezien. En ja, aangevallen geweest door een olifant… Blijkbaar chargeren die beesten eerst een paar keren vooraleer ze echt aanvallen, maar het is best schrikken! Het ietwat schokkerige filmpje – nog nooit een voiture zo snel achteruit weten rijden – staat rechts.

Wat Benin betreft: we bezochten ook de enige plek waar werkelijk Amazones hebben bestaan: Abomey. Misschien beter bekend als het verschrikkelijke Dahomey: de voodoostad, de stad van de Beninese koningen, de bloedstad! En er was natuurlijk ook Griet. En ons Griet liep met haar schoenen doodleuk een heilige tempel binnen. En de tempelpriester kon daar niet om lachen, net zomin als de hele buurt trouwens die zich rondom ons in het priesterkamertje had gewurmd. En wij ook niet toen we hoorden dat er 150.000 Cfa (ongeveer 250 euro) van ons werd geëist om een reinigend voodoo-ritueel te houden… Uren onderhandelen brachten die prijs uiteindelijk tot op 15.000 Cfa, onder meer dankzij de ‘chef du village’ die er zelf nog 10.000 bovenop deed. Maar dat is zijn probleem.

Na Benin kwam mams op bezoek. En mams en ik hebben gerelaxed in Saint-Louis. Dat had ik per slot van rekening wel verdiend na al dat harde werk. En het weekend erna zat ik opnieuw in Saint-Louis, voor het internationaal jazz-festival. Met een klein probleempje ook, maar dat is voor de volgende keer. Bisous.

Op audiëntie bij de koning

Tja, dat heb je dan na bijna een maand vakantie. Verwaarlozing van mijn lezerspubliek. En een writer's block erbovenop. Of heb ik teveel te vertellen en weet ik niet waar te beginnen? Of was ik mijn publiek toch al kwijt vóór Antoine en ik begin april ontscheepten naar de Casamance? Ook best mogelijk. In elk geval: verwacht je de komende dagen en weken aan nieuwe posts, foto's en video's! Blijf achter je computer gekluisd! Blijf weg van terrasjes en barbeques! (Tenzij er wifi in de buurt is). Kortom: hou de blog opnieuw in het oog...

Ongeveer een maand geleden zaten we dus in de Casamance. De streek ligt in Zuid-Senegal, onder Gambia. Casa di Mansa: het huis van de koning. Of beter koningen; er zijn er een stuk of 7 denk ik. Nog altijd een beetje een risicogebied ook; al jaren is er een rebellengroep die er strijdt voor onafhankelijkheid; vorige week nog reed er een bus op een mijn. Maar wij gingen dus met de boot! Een laatste weetje: de Aline Sitoé Diatta is een gloednieuwe boot, nadat de Joola in september 2002 met 1800 man en een onbekend aantal muizen verging... meteen de grootste bootramp ooit, na de Titanic.

Fantastisch om het gebied binnen te varen, gevolgd door dolfijnen! Heb echt uren met mijn camera in de aanslag staan wachten om dé foto of hét filmpje te maken. Beter dan het filmpje rechts is me niet gelukt. De eerste dag hadden we enorm veel geluk: de chef du village van het dorpje Oussouye was overleden, dus heel het dorp ging feesten (de man was 84, en bij het overlijden van ouden van dagen wordt er gefeest...) Heel de avond werd er dus gedanst, vooral door de krijgers, met speer in de hand. Met geweerschoten en zelfs dynamietstaven zetten ze het feestgedruis wat kracht bij. Van zodra ik wat tijd heb load ik enkele filmpjes op.

Nadat we kennis hadden gemaakt met enkele locals tijdens en na het feest, werd onze volgende missie al snel duidelijk: een bezoek aan de koning! De audiëntie bij Siculumbaï Diedhiou, of kortweg Man, kon geregeld worden voor de verdachte prijs van 3 flessen rode wijn en 10 euro. Hij ontvangt zijn gasten buiten, op een klein open plaatsje in een bos net naast de hoofdweg: als je het niet weet dan rij je er zo voorbij. Het gesprek vlotte goed; ons blijken van respect werd aanvaard en onze vragen vlot beantwoord. De koning heeft zowel spirituele als meer aardse macht. Eigenlijk kan hij alles. Als er een conflict is in zijn koninkrijk komt hij tussenbeide met zijn bezemsteel, en de boel wordt onder zijn toeziend oog uitgepraat. Het moet wel een groot conflict zijn, want in principe mag de koning zijn paleis niet uit... Indrukwekkend! Misschien moet Leterme hier maar eens komen kijken om een oplossing te vinden voor BHV.

Een heel magische ontmoeting dus. Wij waren echt onder de indruk van zijn verschijning. Althans toch tot hij vertelde dat hij vroeger voor de Club Med werkte in Cap Skirring. Misschien heeft elke magie zijn vleugje banaliteit...