Stories from Benin

Aangezien ik door herhaaldelijke stroomonderbrekingen de champions league finale door mijn neus geboord krijg – en met mij wellicht heel Sacré Coeur III, daar hebben we ons onlangs van verzekerd omdat we een geheel onschuldige vertraging hadden opgebouwd in het betalen van de factuur – kan ik evengoed iets schrijven voor de blog. Vooraleer ik doe alsof hij niet meer bestaat. En vooraleer de maand mei om is terwijl ik nog zoveel moet vertellen over de maand april. Time flies!

Zo was er een plezierreisje naar Benin: Griet gaan bezoeken, en de andere vrijwilligers (ze zijn met 5). Gelijkenissen? Veel zwarten in Benin. Nee serieus, redelijk veel. En net zoals hier veel luchtvervuiling, maar minder stof. Verschillen? Al de rest! Mensen gaan totaal anders met elkaar om dan in het assertieve Senegal, en dat vond ik eigenlijk prettig. Of de Beninezen dat ook prettig vonden is iets anders… ik ben hier zo gewend geraakt om van mij af te bijten dat ik hier en daar verschrikte reacties leek te zien… Ligt dat aan mij of aan de Senegalezen?

Na de markten van Cotonou afgeschuimd te hebben (het is er nogal wat goedkoper dan in Senegal) was het richting Natitingou; tja van Afrika moet je geen gemakkelijke dorpsnamen genre ‘Gent’ verwachten. Noord-Benin is dat. Het ligt in het groen en is omringd met heuvels… na 3 maanden Dakar was dat een verademing. Watervallen bezocht, apen, nijlpaarden, het uiterst zeldzame “ezelhert” en buffels gezien. En ja, aangevallen geweest door een olifant… Blijkbaar chargeren die beesten eerst een paar keren vooraleer ze echt aanvallen, maar het is best schrikken! Het ietwat schokkerige filmpje – nog nooit een voiture zo snel achteruit weten rijden – staat rechts.

Wat Benin betreft: we bezochten ook de enige plek waar werkelijk Amazones hebben bestaan: Abomey. Misschien beter bekend als het verschrikkelijke Dahomey: de voodoostad, de stad van de Beninese koningen, de bloedstad! En er was natuurlijk ook Griet. En ons Griet liep met haar schoenen doodleuk een heilige tempel binnen. En de tempelpriester kon daar niet om lachen, net zomin als de hele buurt trouwens die zich rondom ons in het priesterkamertje had gewurmd. En wij ook niet toen we hoorden dat er 150.000 Cfa (ongeveer 250 euro) van ons werd geëist om een reinigend voodoo-ritueel te houden… Uren onderhandelen brachten die prijs uiteindelijk tot op 15.000 Cfa, onder meer dankzij de ‘chef du village’ die er zelf nog 10.000 bovenop deed. Maar dat is zijn probleem.

Na Benin kwam mams op bezoek. En mams en ik hebben gerelaxed in Saint-Louis. Dat had ik per slot van rekening wel verdiend na al dat harde werk. En het weekend erna zat ik opnieuw in Saint-Louis, voor het internationaal jazz-festival. Met een klein probleempje ook, maar dat is voor de volgende keer. Bisous.